خشونت جنسی تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی

دبیرکل سازمان ملل متحد در پیامی به مناسبت روز جهانی حذف خشونت جنسی در مخاصمات، ۱۹ ژوئن ۲۰۱۶ برابر با ۳۰ خرداد ماه جاری گفت خشونت جنسی به درستی به عنوان تهدیدی برای صلح و امنیت بین‌المللی، نقض جدی حقوق بشردوستانه بین‌المللی و حقوق بشر، و مانعی عمده برای آشتی پس از جنگ و توسعه اقتصادی در نظر گرفته می‌شود.
به گزارش وبسایت تخصصی مددکاری اجتماعی ۲۰۱۵؛ متن کامل پیام بان کی مون به شرح زیر است:
جهان همچنان شاهد سطوح هولناکی از خشونت جنسی در زمان جنگ است. در برابر بلایی که زنان، دختران، پسران، و مردان تحت تأثیر قرار می‌دهد، هیچ منطقه‌ای ایمن نیست.
همچنین پیشرفت روشن و حرکت سیاسی بی‌سابقه‌ای برای پرداختن به این جرایم صورت گرفته است.
در حال حاضر خشونت جنسی به عنوان راهبردی عمدی به رسمیت شناخته می‌شود که برای گسستن بافت جامعه؛ کنترل و ترساندن جوامع و راندن افراد از خانه هایشان به کار می رود. خشونت جنسی به درستی به عنوان تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی، نقض جدی حقوق بشردوستانه بین‌المللی و حقوق بشر، و مانعی عمده برای آشتی پس از جنگ و توسعه اقتصادی در نظر گرفته می‌شود.
وجود پرونده‌هایی مهم علیه رهبران سیاسی و نظامی حاکی از به پایان رسیدن دوره بی‌کیفرمانی برای خشونت جنسی به عنوان ابزار جنگی است. اینجانب امروز به هزاران مراقبت‌کننده، پزشک، مدافع، و سایرین در خط مقدم این نبرد ادای احترام می‌کنم که برای تغییر پیکار می‌کنند.
با این حال، همچنان با چالش‌های جدی رو به رو هستیم. یکی از جنبه‌های بسیار آزاردهنده، استفاده از خشونت جنسی به عنوان تاکتیک تروریسم است. داعش، بوکو حرام، و سایر گروه‌های افراطی از خشونت جنسی به عنوان ابزاری برای جذب و کنترل پیکارجویان و ایجاد درآمد استفاده می‌کنند.
زنان، مردان، دختران و پسران ربوده شده از راه آزار ددمنشانه جسمی و جنسی، ازدواج کودکان و ازدواج اجباری، و بردگی جنسی در مقیاسی بزرگ، از ضربه‌های روحی طاقت‌فرسا رنج می‌برند.
ربودن بیش از ۲۰۰ دختر از چیبوک در نیجریه و تداوم فاجعه زنان و دخترانی که دستخوش ازدواج اجباری یا بردگی جنسی از سوی گروه‌های افراطی در خاورمیانه هستند، دو مورد از هولناک‌ترین نمونه‌های استفاده از خشونت جنسی به عنوان تاکتیک تروریسم است. اینجانب آزادی فوری همه کسانی که به اسارت گرفته شده‌اند، و مراقبت و حمایت از آنانی را خواستارم که بازگشته‌اند، و ممکن است از انزوای اجتماعی و افسردگی رنج برند.
چه بسا زنان و دختران باردار به حمایت تخصصی پزشکی و روانی- اجتماعی نیاز داشته باشند، و این حمایت باید خود کودکان را در بر گیرد؛ کودکانی که ممکن است از عدم پذیرش کامل رنج برند.
شرم و ننگ اجتماعی رویاروی این زنان و کودکان باید متوجه مرتکبان بی رحم خشونت شود. باید به دفاع از زنان، دختران، مردان، و پسرانی ادامه دهیم که پیکرهایشان برای مدت زمانی بسیار طولانی غنایم جنگی قلمداد می‌شد.